والدین حتما بخوانند:
اختلال بیش فعالی و نقص توجه یک اختلال متداول است که در کودکان بیشتر شایع است. بر اساس امار مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها CDC در سال 2011، 6.4 ملیون کودک 4 تا 6 ساله تشخیص اختلال بیش فعالی را گرفتند. در حالیکه در مورد این اختلال چیزهای زیادی به گوش می رسد، باورهای غلطی پیرامون این اختلال وجود دارند و یک برچسب مشخص نیز هنوز باقیست. ما در این مقاله یک سری باورهای غلط پیرامون این اختلال را مطرح کرده و دیدگاه درست در این باره را به شما نشان خواهیم داد:
باور غلط: کودک من بیش از حد فعالیت دارد

پس احتمالا ADHD دارد.
کودکان ذاتا پرانرژی و گاهی حتی خشن هستند. اگر رفتار خارج از عرف تنها نشانه بیش فعالی بود تشخیص اختلال و مرز آن بر اساس شدت برای یک فرد متخصص بسیار سخت می شد.
بیش فعالی و کمبود توجه واقعا یک اختلال است، دلایل بیشماری هستند که منجر به این می شوند که کودکی مشکل توحه داشته باشد، مانند اضطراب یا خواب ناکافی، اما ADHD خود به تنهایی یک وضعیت است که شرایط خاص خود را داراست. تشخیص این اختلال نیازمند مشاهده نشانه های متعدد در شرایط چندگانه و هم چنین شواهدی مبنی بر نقص معنادار می باشد.
نشانه های اصلی ADHD کم توجهی، بیش فعالی و تکانشگری می باشند. این نشانه ها می توانند به سه صورت ظاهر شوند: بی قراری مداوم، پرت شدن حواس به راحتی، و مشکل در منتظر ماندن در صف و …
حقیقت: تشخیص بیش فعالی رو به افزایش است.
ADHD یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی در جمعیت جوان است. یک مطالعه نشان داده بود که میزان رشد ADHD از 2003 تا 2011 به 43 درصد رسیده است، اگرچه این امار می تواند ناشی از گرایش بالای متخصصین در تشخیص این اختلال باشد. بدون شک گرایش زیادی در تشخیص موارد بیش فعالی و کمبود توجه وجود دارد، و داروهای محرک برای بهبود این وضعیت به صورت نامتعارف تجویز شوند، درمان موثر نخواهد بود و می تواند منجر به نادیده گرفتن سایر عوامل در محیط کودک که استرس زا هستند شود؛ مانند نگرانی های درونی، تضادها در محیط خانواده و اختلالات یادگیری.

منبع:  مرکز مشاوره ستاره ایرانیان-اختلال بیش فعالی و نقص توجه: باورهای غلط و حقایق